 |
|
|
|
|
II :
PEMBASMIAN KEMISKINAN |
|
|
|
Konsep dan Ukuran
1 Kemiskinan
adalah suatu konsep yang mengandungi berbagai pengertian dan tanggapan serta
mudah pula dipengaruhi oleh perasaan. Penggunaan dan pemahaman yang kurang tepat
mengenai konsep ini akan memberi gambaran yang mengelirukan mengenai keadaan
sebenar taraf hidup sesebuah negara. Kemiskinan sering digambarkan sebagai
keadaan kekurangan yang keterlaluan bagi zat makanan serta keperluan-keperluan
asas untuk hidup seperti makanan, tempat tinggal dan pakaian di samping
kebuluran, kelaparan yang meluas dan kerendahan maruah seseorang apabila ia
terpaksa meminta sedekah untuk hidup. Kemiskinan boleh ditakrif dengan memuaskan
hanya secara relatif dengan mengambilkira keadaan sesebuah masyarakat atau
negara berkenaan. Tidak terdapat satu takrif kemiskinan yang khusus yang boleh
digunakan untuk semua negara pada setiap masa tanpa mengambilkira struktur
masyarakat dan tahap pembangunan di negara berkenaan. Terdapat negara-negara
yang mengalami kemiskinan tetapi keadaannya adalah berbeza, iaitu daripada
keadaan kemiskinan yang dialami oleh negara-negara maju hingga yang terdapat di
negara-negara membangun yang telah mencapai kejayaan ekonomi serta mempunyai
pendapatan dan taraf hidup yang lebih tinggi. Walaupun istilah kemiskinan sering
digunakan di negara-negara ini tetapi keadaan dan tingkat keterlaluannya agak
berbeza daripada yang terdapat di negara-negara yang kurang bernasib baik yang
sentiasa mengalami kelaparan dan kebuluran. Oleh yang demikian, kemiskinan
menggambarkan serta merangkumi berbagai keadaan sosio-ekonomi dan dengan itu,
istilah kemiskinan perlu diberi perhatian yang teliti dan berhati-hati oleh
tiap-tiap buah negara secara berasingan.
2 Berbagai konsep kemiskinan
telah dikemukakan. Dua konsep kemiskinan yang biasa digunakan ialah kemiskinan
mutlak, iaitu kemiskinan yang berasaskan konsep secukup hidup, dan kemiskinan
relatif, yang merupakan keadaan yang tidak seimbang di kalangan berbagai
golongan pendapatan. Konsep kemiskinan mutlak telah diterima dengan meluas
kerana ianya bertujuan menjelaskan kemiskinan sebagai kekurangan pendapatan yang
diperlukan untuk memenuhi keperluan-keperluan sara hidup yang minimum. Ukuran
kemiskinan mutlak yang kerap digunakan ialah kadar kemiskinan, iaitu peratusan
penduduk atau isirumah yang mempunyai taraf hidup yang lebih rendah daripada
garis kemiskinan yang ditentukan. Pendapatan garis kemiskinan ialah satu tingkat
pendapatan sesebuah isirumah untuk membolehkannya, secara purata, menikmati
makanan berzat yang mencukupi, yang biasanya ditakrif mengikut kiraan kalori.
Garis kemiskinan ini boleh juga mengambilkira jenis-jenis perbelanjaan yang lain
untuk mengekalkan suatu taraf hidup yang memuaskan berdasarkan norma-norma yang
sedia ada. Satu lagi ukuran yang biasa digunakan ialah kejadian kemiskinan,
iaitu bilangan isirumah miskin dalam sesebuah kawasan sama ada negeri atau
daerah berbanding dengan jumlah isirumah miskin keseluruhannya.
1
Beberapa kekurangan atau kelemahan dalam penggunaan garis kemiskinan telah jelas
diketahui. Ukuran tersebut tidak mengambilkira sejauhmana sesebuah isirumah itu
berada di bawah garis kemiskinan dan oleh yang demikian, tidak dapat menunjukkan
kemiskinan yang keterlaluan bagi sebilangan isirumah. Garis ini juga tidak
mengambilkira masalah penting berhubung dengan agihan makanan dan kemudahan lain
dalam sesebuah isirumah. Memandangkan pendekatan ini berasaskan pendapatan,
ianya tidak dapat menggambarkan kebajikan atau taraf hidup yang sebenar bagi
orang perseorangan atau sesebuah isirumah.
2 Kemiskinan relatif
merangkumi kedua-dua konsep kemiskinan mutlak dan pendapatan yang tidak seimbang
kerana ianya mengandungi beberapa aspek daripada konsep tersebut. Beberapa
masalah juga timbul dalam usaha menentukan bagaimana kemiskinan relatif patut
diukur. Sesuatu kumpulan itu ditakrifkan sebagai miskin berbanding dengan
kedudukan kumpulan lain dalam masyarakat. Sebagaimana ukuran kemiskinan mutlak,
ukuran kemiskinan relatif juga mempunyai beberapa batasan tertentu. Berasaskan
pendapatan kumpulan 40 peratus terendah sebagai ukuran, pertumbuhan ekonomi
dianggap dapat mengurangkan kemiskinan relatif dan meningkatkan kebajikan
masyarakat apabila pendapatan purata kumpulan tersebut meningkat. Satu lagi cara
mengukur kemiskinan relatif ialah dengan menganggarkan peratusan isirumah atau
orang perseorangan yang mempunyai pendapatan, misalnya kurang daripada separuh
pendapatan penengah negara. Cara ini lebih merupakan pengukuran pendapatan yang
tidak seimbang daripada pengukuran kemiskinan. Satu kekurangan dalam pengukuran
cara ini ialah ianya tidak dapat mengambilkira kesan terhadap paras kemiskinan
sekiranya pendapatan setiap orang perseorangan meningkat dengan kadar yang
sama.
1 Di Malaysia, bilangan isirumah miskin dan kadar kemiskinan dikira
berasaskan satu pendapatan garis kemiskinan. Kemiskinan telah ditakrif dan
diukur berasaskan taraf hidup yang terdapat di dalam negara selaras dengan
keadaan negara ini dan tidak boleh dibandingkan dengan negara-negara lain.
Kemiskinan telah dianggapkan sebagai keupayaan purata sesebuah isirumah untuk
mendapatkan barang-barang dan perkhidmatan yang mencukupi. Pendapatan garis
kemiskinan ditakrifkan sebagai pendapatan yang mencukupi untuk membeli keperluan
makanan yang minimum bagi mengekalkan sesebuah isirumah dalam keadaan yang sihat
dari segi pemakanan dan keperluan-keperluan lain seperti pakaian dan alas kaki,
sewa tempat kediaman, bahanapi dan tenaga, pengangkutan dan perhubungan,
kesihatan, pelajaran dan rekreasi. Garis kemiskinan ini mengambilkira bukan
sahaja keperluan makanan tetapi keperluan-keperluan lain. Oleh yang demikian,
garis ini ditakrifkan dengan mengambilkira taraf hidup di Malaysia yang jauh
lebih tinggi daripada setengah-setengah negara lain.
2 Perlu dijelaskan
di sini berhubung dengan perbezaan antara dua konsep pendapatan yang selalu
digunakan. Satu daripada konsep tersebut mengambilkira pendapatan berupa wang
tunai sahaja sementara konsep yang satu lagi adalah lebih menyeluruh iaitu
mengambilkira nilai hasil keluaran sendiri yang digunakan oleh isirumah dan
nilai rumah yang diduduki sendiri. Seperti yang telah dijelaskan sebelum ini,
pendekatan yang berasaskan pendapatan bagi mengukur kemiskinan tidak dapat
menggambarkan kebajikan atau taraf hidup sebenar isirumah. Bagi mendapatkan
gambaran yang lebih tepat mengenai taraf hidup isirumah, anggaran pendapatan
perlu mengambilkira sepenuhnya nilai perkhidmatan-perkhidmatan awam yang
dinikmatioleh isirumah sama ada secara percuma atau dalam bentuk subsidi.
Perkhidmatan-perkhidmatan awam ini termasuk kesihatan, pelajaran, pengangkutan
dan kemudahan-kemudahan awam serta berbagai bentuk subsidi yang diberikan oleh
Kerajaan. Kegagalan mengambilkira nilai perkhidmatan-prkhidmatan awam yang
dinikmati oleh isirumah miskin ini sebagai pendapatan mereka akan menyebabkan
anggaran paras kemiskinan di negara ini lebih tinggi daripada yang sebenarnya.
Perkara-perkara ini perlu diambil ingatan semasa membuat kesimpulan mengenai
keadaan dan tingkat kemiskinan yang wujud di negara ini.
1 Terdapat
beberapa faktor yang boleh dikaitkan dengan kemiskinan dan sebahagian
daripadanya adalah di luar kawalan orang-orang perseorangan. Faktor-faktor ini
termasuk berbagai bentuk kecacatan yang menghalang seseorang itu daripada
memperolehi pendapatan untuk menyara hidupnya. Bencana alam seperti banjir dan
penyakit yang memusnahkan tanaman-tanaman adalah juga di luar kawalan
petani-petani dan Kerajaan. Pengaruh faktor-faktor ekonomi luar negeri seperti
kemelesetan yang mengakibatkan kejatuhan harga-harga barangan adalah juga di
luar kawalan isirumah yang bergantung sepenuh atau sebahagian besarnya kepada
barangan ini untuk menyara kehidupan mereka. Tambahan pula, terdapat berbagai
keadaan sosio-ekonomi yang memberi kesan ke atas keupayaan isirumah memperolehi
pendapatan dan ini termasuk saiz isirumah yang besar di kalangan isirumah yang
berpendapatan rendah, batasan-batasan berkaitan dengan pemilikan saiz kebun yang
kecil serta kekurangan input-input yang dapat meningkatkan pengeluaran seperti
baja, amalan pertanian moden dan sistem perparitan dan taliair yang sempurna.
2 Sikap serta faktor-faktor kebudayaan dan sosial juga mempunyai
pengaruh ke atas kehidupan orang-orang perseorangan. Sekiranya dorongan untuk
bekerja kuat adalah lemah serta faktor-faktor sosial dan kebudayaan menjadi
penghalang untuk menerima amalan-amalan moden, misalnya penggunaan tanah yang
tidak sepenuhnya, dan sekiranya kurang dorongan untuk menerima perubahan dan
bertindakbalas terhadap peluang-peluang baru, kemajuan sepenuhnya tidak akan
diperolehi dan isirumah-isirumah yang mempunyai nilai dan sikap tersebut akan
terus ketinggalan. Oleh yang demikian, usaha Kerajaan untuk meningkatkan keadaan
sosio-ekonomi kumpulan berpendapatan rendah adalah terhad. Faktor-faktor utama
berkaitan dengan kemiskinan jelas menunjukkan perlunya Kerajaan dan orang
perseorangan bersama-sama berusaha mengatasi berbagai halangan ke arah kemajuan
ekonomi.
Mengurangkan kemiskinan-kajian semula kemajuan, 1970-85
1 Dalam usaha mengkaji dan menilai kadar kemiskinan di negara ini,
beberapa sumber perangkaan dan maklumat lain yang berkaitan telah digunakan.
Pada kebiasaannya, anggaran kadar kemiskinan seberapa yang boleh perlu disemak
apabila perangkaan dan maklumat lain yang lebih tepat diperolehi. Walau apapun
sumber perangkaan yang digunakan, terdapat beberapa kelemahan yang tertentu
tetapi sebahagian daripada sumber-sumber tersebut boleh diterima daripada yang
lain.
2 Perangkaan mengenai pendapatan adalah perlu untuk menganggar
kadar kemiskinan dan ianya boleh diperolehi daripada dua sumber - secara
langsung dan tidak langsung. Anggaran-anggaran secara langsung diperolehi
daripada penyiasatan-penyiasatan atau banci-banci yang sistematik dan perangkaan
yang diperolehi adalah berasaskan isirumah. Penyiasatan adalah dijalankan
mengikut teknik-teknik sampel serta peraturan-peraturan dan amalan perangkaan
yang tertentu. Semakan yang teliti dan kesahihan adalah sebahagian daripada
peraturan penyiasatan dan banci bagi menentukan supaya seberapa yang boleh,
maklumat yang diperolehi adalah tepat. Sebaliknya, anggaran pendapatan secara
tidak langsung adalah diperolehi daripada beberapa sumber seperti kajian-kajian
yang berkenaan, penyiasatan yang meliputi beberapa kawasan sahaja serta
perangkaan mengenai hasil dan harga yang diperolehi dari berbagai agensi.
Kadar-kadar kemiskinan yang terdapat dalam rancangan-rancangan pembangunan lima
tahun dan dalam kajian-kajian semulanya sebahagian besarnya adalah berdasarkan
anggaran pendapatan yang diperolehi secara tidak langsung dan
perangkaan-perangkaan lain.
3 Dalam penyediaan RML, satu penilaian
semula keadaan kemiskinan telah dibuat dengan adanya data-data yang lebih
menyeluruh dan kemaskini. Penyiasatan Pendapatan Isirumah (HIS), 1984, bagi
Malaysia, oleh Jabatan Perangkaan yang baru sahaja disiapkan adalah merupakan
satu penyiasatan sampel yang besar mengenai pendapatan. Penyiasatan ini
memberikan perangkaan penting mengenai pendapatan dan perangkaan lain yang perlu
untuk menganggarkan kadar kemiskinan. Berikutan dengan adanya HIS 1984, kajian
semula anggaran kadar kemiskinan bagi tahun-tahun 1980 dan 1983 dapat dibuat.
Perbandingan juga boleh dibuat dengan kadar kemiskinan bagi tahun-tahun 1970 dan
1976 yang diperolehi daripada Penyiasatan Selepas Banci (PES), 1970, dan Banci
Pertanian, 1977 yang dijalankan oleh Jabatan Perangkaan.
4 Penilaian
semula kemajuan dalam usaha mengurangkan kemiskinan telah mengemukakan beberapa
perkara penting yang perlu diberi perhatian. Walau bagaimanapun, batasan-batasan
data tidak mengizinkan satu analisa terperinci dibuat mengenai kemajuan dalam
usaha mengurangkan kemiskinan bagi beberapa kumpulan miskin utama dan dalam
membuat perbandingan yang tepat antara tahun 1970 dengan tahun-tahun 1976 dan
1984. Dalam Jadual 3-1 dan Carta 3-1 ditunjukkan anggaran-anggaran kemiskinan
yang telah disemak semula bagi tahun-tahun 1976 dan 1984 manakala kadar
kemiskinan bagi negeri-negeri diringkaskan dalam Jadual 3-2. Jadual-jadual
tersebut menunjukkan penemuan-penemuan yang berikut. Pertama, kadar kemiskinan
yang telah diperolehi daripada anggaran pendapatan secara langsung berasaskan
penyiasatan-penyiasatan isirumah adalah lebih rendah daripada yang diperolehi
berasaskan anggaran pendapatan secara tidak langsung dan perangkaan-perangkaan
lain. Oleh yang demikian, anggaran kemiskinan seperti yang ditunjukkan dalam
rancangan-rancangan pembangunan dan kajian-kajian separuh penggal adalah
didapati tinggi. Kedua, anggaran kemiskinan secara langsung menunjukkan bahawa
di Semenanjung Malaysia, kadar kemiskinan telah berkurang dengan banyak dalam
tempoh 1970-84 daripada 49.3 peratus pada tahun 1970 kepada 39.6 peratus pada
tahun 1976 dan seterusnya kepada18.4 peratus pada tahun 1984. Ketiga, kadar
kemiskinan bagi semua kumpulan miskin utama, kecuali pekebun kecil kelapa bagi
tempoh 1970-76, telah berkurang di sepanjang tempoh 1970-84. Keempat, kemiskinan
luar bandar dan bandar juga telahmencatitkan arah aliran yang berkurang. Kadar
kemiskinan di kawasan luar bandar telah berkurang daripada 58.7 peratus pada
tahun 1970 kepada 47.8 peratus pada tahun 1976 dan seterusnya kepada 24.7
peratus pada tahun 1984, manakala kadar kemiskinan dibandar telah berkurang
daripada 21.3 peratus pada tahun 1970 kepada 17.9 peratus pada tahun 1976 dan
8.2 peratus pada tahun 1984. Kelima, semua negeri termasuk Sabah dan Sarawak
juga mengalami pengurangan dalam kadar kemiskinan.
1 Dalam membuat
perbandingan antara anggaran-anggaran kadar kemiskinan seperti yang telah
dilaporkan dalam rancangan-rancangan pembangunan lima tahun serta kajian-kajian
separuh penggal yang lalu, batasan-batasan yang terdapat daripada anggaran
secara tidak langsung perlu diberi perhatian. Pada umumnya, pendekatan secara
tidak langsung bagi anggaran kemiskinan menggunakan beberapa konsep yang tidak
selaras antara satu sumber dengan sumber yang lain terutamanya mengenai konsep
pendapatan. Kebanyakan daripada sumber perangkaan secara tidak langsung adalah
berasaskan penyiasatan-penyiasatan yang meliputi beberapa kawasan sahaja iaitu
tidak merangkumi seluruh negara. Perangkaan daripada sumber-sumber secara tidak
langsung ini juga didapati tidak kemaskini. Sebaliknya, perangkaan mengenai
pendapatan daripada banci dan penyiasatan-penyiasatan, iaitu sumber secara
langsung, adalah diperolehi berdasarkan liputan seluruh negara. Konsep
pendapatan yang lebih menyeluruh yang digunakan dalam banci dan penyiasatan
bukan sahaja mengambilkira jumlah upah dan gaji yang diterima oleh isirumah
tetapi juga pendapatan yang diperolehi daripada pekerjaan sendiri, hakmilik
harta termasuk sewa tempat kediaman, faedah dan dividen, dan penerimaan bersih
daripada bayaran-bayaran pindahan termasuk biasiswa dan pencen. Nilai rumah yang
didiami sendiri, bantuan sewa kediaman serta penggunaan barang-barang yang
dikeluarkan sendiri oleh isirumah juga diambilkira dalam banci dan
penyiasatan-penyiasatan. Sungguhpun terdapat kesilapan yang biasa berlaku,
anggaran pendapatan dan kemiskinan yang diperolehi daripada banci dan
penyiasatan-penyiasatan adalah lebih tepat dan boleh diterima.
2
Anggaran kadar kemiskinan bagi tempoh tujuhpuluhan yang diperolehi berasaskan
sumber perangkaan secara tidak langsung pada umumnya adalah selaras dengan yang
berasaskan banci dan penyiasatan-penyiasatan isirumah. Walau bagaimanapun, bagi
awal tahun-tahun lapanpuluhan, terdapat perbezaan arahaliran dan kadar
kemiskinan antara yang diperolehi berasaskan sumber secara langsung dengan yang
berasaskan sumber secara tidak langsung. Dalam Kajian Separuh Penggal Rancangan
Malaysia Keempat (KSP), kadar kemiskinan telah dianggarkan kira-kira 30 peratus
bagi tahun 1983. Anggaran ini diperolehi daripada beberapa sumber perangkaan
secara tidak langsung dan maklumat-maklumat lain. Pada tahun 1984, seperti yang
telah ditunjukkan dalam Jadual 3-1, kadar kemiskinan yang telah diperolehi
daripada HIS 1984 ialah kira-kira 18 peratus.
1 Terdapat dua sebab utama
berlakunya perbezaan dalam anggaran kemiskinan bagi dua tahun yang hampir
tersebut. Pertama, seperti yang telah dinyatakan dalam perenggan yang terdahulu,
pada awal tahun lapanpuluhan,anggaran secara tidak langsung telah tidak
mengambilkira sepenuhnya pendapatan kumpulan miskin utama. Oleh kerana
kekurangan data, perangkaan mengenai pendapatan kumpulan ini diperolehi daripada
kajian-kajian dan penyiasatan yang meliputi beberapa kawasan sahaja dan tidak
meliputi seluruh negara dan oleh itu tidak menggambarkan keadaan sebenarnya.
Kedua, anggaran secara tidak langsung juga tidak mengambilkira kesan sepenuhnya
berbagai program yang dijalankan oleh Kerajaan. Oleh kerana kesukaran
mengambilkira kesan sepenuhnya pemberian subsidi dan penyediaan perkhidmatan
lain oleh Kerajaan ke atas pendapatan kumpulan berpendapatan rendah, anggaran
pendapatan isirumah adalah lebih rendah daripada yang sebenarnya. Adalah perlu
diambil perhatian bahawa kadar-kadar kemiskinan bagi tahun-tahun 1970, 1976 dan
1984 telah dianggar berdasarkan pendapatan garis kemiskinan yang tertentu bagi
tahun-tahun yang berkenaan. Pendapatan garis kemiskinan ini telah diubahsuai
bagi mencerminkan perubahan-perubahan dalam kos hidup seperti yang digambarkan
oleh Angkatunjuk Harga Pengguna.
2 Berdasarkan data yang diperolehi
daripada HIS 1984, kadar kemiskinan bagi tahun 1984 telah dianggarkan kira-kira
18 peratus. Tidak ada anggaran secara langsung bagi kadar kemiskinan
keseluruhannya dan mengikut kumpulan miskin utama bagi tahun 1985. Walau
bagaimanapun, berikutan daripada kemelesetan danpenurunan harga-harga barangan
utama pada tahun 1985, pendapatan kumpulan miskin utama di luar bandar mungkin
akan terjejas. Kesan buruk akibat daripada kemerosotan ekonomi terhadap kumpulan
miskin utama adalah dijangka menjadi lebih besar tanpa faedah yang dinikmati
daripada subsidi dan perkhidmatan yang disediakan oleh Kerajaan. Dalam tempoh
1981-85, pelaburan yang besar telah dibuat oleh Kerajaan untuk meningkatkan daya
pengeluaran petani dan nelayan serta meningkatkan taraf hidup rakyat melalui
penyediaan perkhidmatan dan kemudahan awam bagi memenuhi keperluan asas seperti
pelajaran, kesihatan dan kebersihan, bekalan air, elektrik dan
jalan-jalan.
1 PEKEBUN KECIL GETAH. Kadar kemiskinan di kalangan pekebun
kecil getah telah berkurang daripada 58.2 peratus pada tahun 1976 kepada 43.4
peratus pada tahun 1984. Daya pengeluaran kebun-kebun kecil getah telah
meningkat sedikit dalam tempoh 1981-84. Pengeluaran sehektar sebanyak 964
kilogram pada tahun 1980 telah meningkat sedikit kepada 974 kilogram pada tahun
1984 berikutan daripada penggunaan benih getah berhasil tinggi, amalan-amalan
pengurusan pertanian yang lebih baik dan pelaksanaan program penanaman semula
getah.
2 Seluas 92,600 hektar atau kira-kira 62 peratus daripada
matlamat RME telah ditanam semula dengan getah berhasil tinggi. Seramai 77,000
pekebun kecil telah mendapat faedah daripada rancangan ini dalam tempoh 1981-85.
Kerajaan, melalui Pihak Berkuasa Kemajuan Pekebun-pekebun Kecil Getah (RISDA),
terus memberikan bantuan kredit sara hidup dalam tempoh sebelum matang sebagai
usaha menggalakkan seterusnya penanaman semula kebun-kebun kecil getah yang tua.
Di samping itu, bantuan dalam bentuk racun serangga, baja dan tanaman penutup
bumi juga telah diberikan.
3 PENANAM PADI. Kadar kemiskinan di kalangan
penanam padi telah berkurang daripada 80.3 peratus pada tahun 1976 kepada 57.7
peratus pada tahun 1984. Kerajaan telah melaksanakan beberapa projek parit dan
taliair untuk meningkatkan daya pengeluaran bagi penanaman satu musim dan dua
musim setahun. Hasil daripada pelaksanaan projek-projek ini telah dapat memenuhi
dua pertiga daripada keperluan beras negara menjelang tahun 1985. Dalam tempoh
1981-85, sebanyak 274 projek taliair telah dilaksanakan untuk menyediakan
kemudahan baru atau yang lebih baik bagi penanaman padi satu musim setahun yang
meliputi kawasan seluas 22,800 hektar dan penanaman padi dua musim setahun di
kawasan seluas 92,100 hektar. Kemudahan perparitan telah juga disediakan bagi
penanaman padi di kawasan seluas 85,000 hektar. Selain daripada menyediakan
kemudahan parit dan taliair, subsidi baja berjumlah $430 juta juga telah
diberikan bagi meninggikan daya pengeluaran padi serta meringankan beban
kewangan penanam-penanam padi. Secara purata, seramai 314,600 penanam padi
setahun telah dapat menikmati faedah daripada skim ini.
1 Hasil purata
padi di Semenanjung Malaysia dianggarkan sebanyak 3.0 tan metrik sehektar pada
tahun 1984. Walau bagaimanapun, di kawasan-kawasan tertentu seperti Muda di
Kedah, hasil purata padi adalah sebanyak 3.2 tan metrik sehektar. Pendapatan
bersih tahunan purata daripada penanaman padi di Semenanjung Malaysia pada tahun
1984 dianggarkan sebanyak $1,780. Kira-kira 69 peratus atau $1,230 daripada
pendapatan ini merupakan subsidi harga yang diberikan oleh Kerajaan. Pendapatan
penanam padi antara kawasan adalah berbeza. Pendapatan penanam padi di
Kemasin-Semerak, di Kelantan misalnya, adalah sebanyak $1,160 pada tahun 1984
berbanding dengan $4,100 yang diperolehi oleh penanam padi di Muda, Kedah dan
$5,070 di Sekinchan, Selangor.
2 PEKERJA ESTET. Kadar kemiskinan di
kalangan pekerja estet telah dianggarkan sebanyak 19.7 peratus pada tahun 1984.
Pendapatan bulanan purata pekerja estet seperti yang ditunjukkan oleh HIS 1984
adalah sebanyak $632. Pekerja estet terus dapat menikmati kemudahan yang
disediakan oleh estet dan ini telah meningkatkan kedudukan sosio-ekonomi mereka.
3 NELAYAN. Nelayan terus mendapat faedah daripada berbagai program yang
dijalankan oleh Jabatan Perikanan dan Lembaga Kemajuan Ikan Malaysia (LKIM).
Skim Pemilikan Bot telah memberi peluang kepada nelayan untuk memiliki bot-bot
yang lebih besar dan lebih baik secara sewa-beli bagi membolehkan mereka
menangkap ikan di laut dalam. Dalam tempoh 1981-85, sejumlah 765 buah bot telah
diperuntukkan di bawah skim ini dan dapat memberi faedah kepada kira-kira 1,000
orang nelayan. Di bawah Skim Peningkatan Bot, nelayan-nelayan telah dapat
mempertingkatkan penggunaan bot menerusi pemasangan alat-alat menangkap ikan
yang moden untuk meninggikan daya pengeluaran. Alat-alat moden seperti sistem
hubungan radio dan alat mengesan ikan telah disediakan dan seramai 1,600 orang
nelayan telah mendapat faedah daripada skim ini. Projek-projek ternakair telah
juga digalakkan untuk memberi pendapatan sampingan kepada nelayan. Kira-kira 740
orang nelayan telah terlibat di dalam projek ini yang telah memberi pendapatan
tambahan antara $200 hingga $600 sebulan seisirumah.
1 PEKEBUN KECIL
KELAPA. Usaha-usaha yang telah dibuat oleh Kerajaan untuk menanam semula dan
memulihkan kebun-kebun kecil kelapa dengan tujuan untuk meningkatkan daya
pengeluaran dan pendapatan terus memberi faedah kepada pekebun -pekebun kecil
kelapa. Di bawah Rancangan Pembangunan Semula Kawasan Kelapa, seramai 4,060
pekebun kecil kelapa telah menanam semula, sementara 11,160 lagi telah
memulihkan kebun-kebun kelapa mereka semenjak projek ini dimulakan pada tahun
1979. Selaras dengan objektif Dasar Pertanian Negara untuk mengurangkan
penanaman kelapa sebagai tanaman tunggal, sebanyak 51.1 peratus kebun-kebun
kelapa telah ditanam dengan tanaman selingan yang menguntungkan seperti koko,
kopi, buah-buahan dan tanaman kontan di bawah projek ini. Walau bagaimanapun,
sebanyak 48.9 peratus lagi telah ditanam semula dan dipulih dengan kelapa
sahaja, kebanyakannya di pantai timur Semenanjung Malaysia, oleh kerana tanah
bris tidak membolehkan penanaman tanaman-tanaman selingan yang lain.
2
KUMPULAN MISKIN DI BANDAR. Kadar kemiskinan di sektor bandar dianggarkan telah
berkurang daripada 17.9 peratus pada tahun 1976 kepada 8.2 peratus pada tahun
1984. Peluang-peluang pekerjaan yang kian bertambah di sektor bandar hasil
daripada pertumbuhan sektor-sektor kedua dan ketiga terutamanya sektor-sektor
pembuatan, pembinaan, perdagangan dan perkhidmatan telah memberi faedah kepada
kumpulan berpendapatan rendah. Dalam tempoh 1981-85, sejumlah 500,000 pekerjaan
telah diwujudkan di sektor-sektor kedua dan ketiga di Semenanjung Malaysia
dengan kadar pertumbuhan tahunan sebanyak 3.6 peratus. Perhatian perlu diberi
kepada perbezaan keadaan hidup antara kawasan bandar dan luar bandar apabila
membuat perbandingan mengenai paras kemiskinan antara kedua-dua kawasan
tersebut. Paras harga dan kos hidup adalah berbeza antara kawasan bandar dan
luar bandar. Perbezaan Angkatunjuk Harga Pengguna antara kawasan bandar dan luar
bandar dianggarkan kira-kira 10 hingga 12 peratus. Ini menunjukkan bahawa kos
hidup di bandar adalah lebih tinggi daripada di luar bandar. Kawasan tempat
tinggal di bandar juga didapati lebih terhad dan sesak berbanding dengan kawasan
luar bandar.
1 PENDUDUK KAMPUNG-KAMPUNG BARU. Seramai 1.8 juta orang
tinggal di Kampung-kampung Baru pada tahun 1985. Sebahagian besar daripada
penduduk Kampung-kampung Baru ini terlibat dalam kegiatan-kegiatan yang
berasaskan pertanian sementara yang lainnya menjalankan kegiatan-kegiatan
perdagangan atau perniagaan. Satu penyiasatan ke atas isirumah di
Kampung-kampung Baru yang dijalankan pada tahun 1983 menunjukkan bahawa 37
peratus daripada isirumah tersebut memperolehi pendapatan tunai purata lebih
daripada $400 sebulan sementara 38 peratus lagi memperolehi pendapatan antara
$200 hingga $400 sebulan.
2 PETANI-PETANI LAIN. Kedudukan sosio-ekonomi
petani-petani lain yang terdiri daripada penanam tembakau, petani tanaman
campuran, pekebun sayur dan buah-buahan, pekebun kecil lada hitam, pekebun kecil
nanas serta penternak ayam itik dan ternakan lain didapati bertambah baik.
Beberapa program dan projek pertanian telah dilaksanakan dalam tempoh 1981-85
yang telah memberi faedah kepada petani-petani ini. Satu daripada program utama
yang telah dilaksanakan ialah Projek Pembangunan Pertanian Bersepadu (IADP).
Projek ini telah menyediakan infrastruktur pertanian, input-input dan
perkhidmatan-perkhidmatan yang perlu kepada petani-petani menerusi satu
pendekatan yang bersepadu yang telah meningkatkan daya pengeluaran dan
pendapatan mereka. Jenis-jenis bantuan lain yang telah diberikan kepada
petani-petani termasuk kemudahan pengembangan, pemerosesan dan pemasaran,
bantuan kredit dan perkhidmatan sokongan yang lain. Pemberian berbagai jenis
subsidi bagi memajukan tanaman-tanaman jangka pendek di bawah Program Input dan
Pelbagaian Pertanian (AIDP) telah dikurangkan secara berperingkat dalam tempoh
tersebut selaras dengan strategi baru untuk mengurangkan pemberian subsidi
kepada petani-petani.
239. Dalam tempoh 1981-85, seluas 51,800 hektar
telah ditanam dengan tembakau, sementara 2,100 hektar lagi telah ditanam dengan
buah-buahan dengan menggunakan benih-benih baru dan berhasil tinggi. Berasaskan
sistem penanaman tembakau secara penanam-pengawit di Alor Ketitir, Terengganu
yang telah dilaksanakan pada tahun 1982, pendapatan purata penanam-pengawit yang
mengusahakan tembakau di kawasan seluas 1.6 hektar ialah $31,900 setahun atau
$2,660 sebulan. Oleh yang demikian, potensi pendapatan daripada penanaman
tembakau berdasarkan model ini didapati tinggi. Bantuan juga telah diberikan
kepada pekebun kecil nanas untuk menanam semula nanas sama ada secara tunggal
atau dengan kelapa sebagai tanaman selingan. Dalam tempoh yang sama, sejumlah
48,600 ekor lembu telah juga diberikan kepada 35,700 orang petani untuk
meningkatkan pendapatan mereka.
240. ORANG ASLI. Kerajaan terus
menyediakan lebih banyak kemudahan dan perkhidmatan kepada Orang Asli untuk
meningkatkan lagi penglibatan mereka dalam pembangunan ekonomi. Beberapa projek
telah dilaksanakan untuk faedah Orang Asli. Kira-kira 5,570 hektar tanah
telahpun ditanam dan dipulihkan dengan getah, kelapa sawit, buah-buahan, kelapa,
teh dan lada hitam dalam tempoh 1981-85. Seluas 1,000 hektar lagi telahpun
dimajukan dengan tanaman jangka pendek seperti pisang, nanas dan betik di bawah
projek Bumi Hijau. Pemeliharaan ikan dan ternakan telah digalakkan untuk memberi
pendapatan sampingan kepada Orang Asli. Mereka juga telah digalakkan untuk
menyertai kegiatan-kegiatan perniagaan dan industri kecil. Bagi tujuan ini, 11
buah kedai koperasi dan 22 buah pusat pemerosesan rotan telah ditubuhkan. Satu
program yang menyeluruh melibatkan lima buah projek pengumpulan semula telah
dilaksanakan bagi kira-kira 23,000 Orang Asli di sepanjang Banjaran Titiwangsa.
Di bawah program ini, seluas 13,600 hektar tanah telah dibahagikan sementara
2,000 hektar lagi telah ditanam dengan getah dan 1,300 hektar dengan
buah-buahan. Sementara itu, sejumlah 270 buah rumah telah dibina untuk
mereka.
Pembasmian kemiskinan di Sabah dan Sarawak
241. Keadaan
kemiskinan keseluruhannya di Sabah dan Sarawak pada tahun 1976 dan 1984 adalah
ditunjukkan dalam Jadual 3-2. Kadar kemiskinan di Sabah telah berkurang daripada
58.3 peratus pada tahun 1976 kepada 33.1 peratus pada tahun 1984 manakala di
Sarawak telah berkurang daripada 56.5Termasuk Wilayah Persekutuan Labuan.
peratus kepada 31.9 peratus dalam tempoh yang sama. Kadar kemiskinan di kawasan
bandar dan luar bandar di Sabah dan Sarawak juga telah berkurang. Keadaan
kemiskinan yang bertambah baik di Sabah dan Sarawak adalah disebabkan oleh kadar
pertumbuhan ekonomi yang lebih tinggi di kedua-dua negeri tersebut berbanding
dengan negeri-negeri lain. Kadar pertumbuhan KDNK bagi tempoh 1976-84 di Sabah
dan Sarawak masing-masing ialah sebanyak 7.3 dan 6.2 peratus
setahun.
Keperluan asas dan mutu kehidupan
242. Keperluan asas
telah ditakrifkan merangkumi dua perkara. Pertama, ia termasuk keperluan
penggunaan di peringkat yang minimum bagi sesebuah isirumah seperti makanan yang
cukup, tempat tinggal dan pakaian termasuk peralatan dan perabut rumah yang
tertentu. Kedua, ia termasuk perkhidmatan asas tertentu yang disediakan oleh dan
untuk seluruh masyarakat seperti air minuman yang selamat, kebersihan,
pengangkutan awam dan kemudahan kesihatan dan pelajaran. Ukuran-ukuran
kemiskinan seperti kadar kemiskinan tidak mengambarkan keadaan yang sebenar
tentang taraf hidup berbagai kumpulan sosio-ekonomi. Bagi tujuan mendapatkan
gambaran yang lebih jelas dan seimbang mengenai taraf hidup sesebuah isirumah,
ukuran kemiskinan perlu disertakan dengan petunjuk-petunjuk keperluan asas yang
lain. Petunjuk-petunjuk umum mengenai keperluan asas atau mutu kehidupan seperti
dalam Jadual 3-3 menunjukkan kemajuan yang berterusan dalam taraf hidup rakyat
Malaysia.
243. Perkhidmatan kesihatan terus diperluaskan di Malaysia
dengan lebih menumpukan kepada pendekatan bersepadu yang meliputi aspek-aspek
penggalakan, pencegahan, rawatan dan pemulihan. Kemudahan tambahan telah
diberikan dan kemudahan-kemudahan yang sedia ada telah dipertingkatkan untuk
memperluaskan liputan perkhidmatan tersebut, terutamanya ke kawasan-kawasan luar
bandar. Bagi kawasan-kawasan terpencil, perkhidmatan kesihatan telah diberikan
menerusi klinik-klinik bergerak. Taraf kesihatan penduduk yang bertambah baik
dapat dilihat melalui jangka hayat yang lebih panjang dan kadar-kadar kematian
yang kian berkurang. Jangka hayat semasa lahir di Semenanjung Malaysia telah
bertambah daripada 66.7 tahun pada tahun 1980 kepada 67.6 tahun pada tahun 1984
bagi lelaki dan daripada 71.6 tahun kepada 72.7 tahun bagi perempuan. Kadar
kematian bayi juga telah berkurang daripada 24.0 bagi tiap-tiap seribu kelahiran
hidup pada tahun 1980 kepada 17.5 bagi tiap-tiap seribu pada tahun 1984.
Kejadian
penyakit-penyakit berjangkit yang utama juga telah berkurang dalam
tempoh tersebut.
244. Berhubung dengan pelajaran, pelaburan yang besar
telah dibuat untuk memberi peluang mendapatkan pelajaran yang lebih luas kepada
semua rakyat, terutamanya kumpulan berpendapatan rendah dan yang tinggal di
kawasan-kawasan luar bandar. Kemudahan-kemudahan pelajaran yang lebih banyak
telah disediakan dengan bertambahnya bilangan sekolah-sekolah rendah dan
menengah yang didirikan. Lebih banyak lagi sekolah-sekolah sains berasrama penuh
telah ditubuhkan sementara kemudahan-kemudahan pelajaran sains di
sekolah-sekolah menengah luar bandar telah diperluaskan bagi memberi peluang
yang lebih kepada kanak-kanak di luar bandar untuk mendapatkan pelajaran sains.
Mutu pengajaran guru-guru juga telah dipertingkatkan untuk meninggikan lagi
taraf dan mutu pelajaran pelajar-pelajar.
1 Pertalian antara
perkhidmatan-perkhidmatan asas seperti pemakanan, kesihatan dan pelajaran adalah
penting dari segi ekonomi dan perlu diberi perhatian. Tanpa makanan berzat yang
mencukupi, keupayaan melawan penyakit menjadi rendah dan keadaan ini akan
mendatangkan penyakit, mengurangkan keupayaan untuk bekerja dan seterusnya
mengakibatkan kehilangan punca pendapatan. Berhubung dengan masalah kekurangan
makanan yang berzat, tidak semua kumpulan berpendapatan rendah mengalami
kekurangan tersebut. Isirumah berpendapatan tinggi juga didapati mengalami
masalah yang sama. Faktor-faktor sosial dan kebudayaan juga boleh mempengaruhi
banyaknya makanan dan taraf pemakanan ahli-ahli isirumah, misalnya pembahagian
makanan di kalangan ahli-ahli isirumah boleh memberi kesan terhadap banyaknya
makanan mereka. Sebaliknya, pemakanan dan kesihatan yang baik membolehkan rakyat
terutamanya kanak-kanak menikmati lebih banyak faedah daripada pelajaran. Di
samping itu, pelajaran juga mempengaruhi taraf kesihatan. Pengetahuan mengenai
amalan kebersihan dan pemakanan yang baik akan menjamin kesihatan. Ibu-ibu yang
lebih berpelajaran terutamanya, akan mempunyai anak-anak yang lebih sihat.
Pelajaran dapat meningkatkan daya pengeluaran dan boleh menambahkan sumber
ekonomi bagi memenuhi keperluan asas dan memperbaiki taraf kesihatan.
2
Program-program pemakanan, kesihatan dan pelajaran jika disediakan berasingan
adalah kurang berkesan berbanding dengan penyediaan secara bersepadu. Oleh yang
demikian, Kerajaan seberapa yang boleh, telah menyediakan perkhidmatan tersebut
secara bersepadu bagi mendapatkan faedah yang maksimum. Pada masa yang sama,
isirumah-isirumah juga perlu menerima dan menggunakan sepenuhnya perkhidmatan
yang disediakan bagi memperbaiki taraf hidup mereka. Penyediaan
perkhidmatan-perkhidmatan ini akan menjadi sia-sia sekiranya tidak digunakan
dengan sepenuhnya oleh isirumah-isirumah.
3 Program untuk menyediakan
keperluan asas kepada isirumah berpendapatan rendah terus dilaksanakan dalam
tempoh 1981-85. Kebanyakan kampung nelayan di Semenanjung Malaysia telah
disediakan dengan kemudahan-kemudahan asas. Banci Isirumah Nelayan yang telah
dijalankan bersama oleh Kementerian Pertanian, Jabatan Perikanan dan LKIM pada
tahun 1982 telah menunjukkan bahawa secara purata sebanyak 70 peratus daripada
isirumah nelayan di kawasan-kawasan perikanan utama telah dibekalkan dengan
elektrik sama ada oleh Lembaga Letrik Negara (LLN) atau sektor swasta, misalnya
kira-kira 90 peratus daripada isirumah di Kota Bharu, Kelantan dan Pekan, Pahang
telah dibekalkan dengan elektrik. Walau bagaimanapun, di beberapa kawasan
perikanan seperti di Kota Tinggi, Johor dan Langkawi, Kedah, kira-kira 35
peratus sahaja daripada isirumah mendapat bekalan elektrik. Peratusan isirumah
nelayan yang mendapat bekalan air paip didapati lebih kecil iaitu kira-kira 41
peratus daripada isirumah di Semenanjung Malaysia. Di pantai timur Semenanjung
Malaysia, peratusannya adalah lebih rendah. Sebaliknya, liputan di pantai barat
Semenanjung Malaysia adalah lebih luas. Sebanyak 78 peratus daripada isirumah di
Pulau Pinang, 75 peratus di Kuala Kedah dan 73 peratus di Kuala Muda telah
mendapat bekalan air paip.
1 Kemudahan-kemudahan sosial terus disediakan
di estet-estet. Mengikut Kementerian Buruh■, kira-kira 72 hingga 95 peratus
daripada semua kategori pekerja estet pada tahun 1983 tinggal di rumah-rumah
yang disediakan secara percuma oleh pihak pengurusan estet. Maklumat yang ada
juga menunjukkan bahawa pada tahun 1983, lebih daripada 95 peratus daripada
pekerja estet, kecuali estet teh, telah dibekalkan dengan elektrik secara
percuma, manakala hampir kesemua pekerja estet telah mendapat bekalan air paip
dengan percuma. Berhubung dengan kemudahan perubatan, kira-kira 40 hingga 50
peratus daripada pekerja-pekerja di estet-estet getah dan kelapa sawit telah
menerima kemudahan perubatan percuma sama ada daripada hospital-hospital estet
atau klinik-klinik desa yang berhampiran. Pada masa yang sama, lebih daripada 80
peratus pekerja-pekerja estet juga telah menerima kemudahan perubatan percuma
daripada doktor-doktor pelawat. Hanya 46 hingga 55 peratus sahaja daripada
estet-estet getah, kelapa sawit, kelapa dan teh telah disediakan kemudahan
pelajaran rendah.
2 Kumpulan berpendapatan rendah di kawasan bandar
telah mendapat faedah daripada kemudahan-kemudahan sosial yang disediakan oleh
Kerajaan. Maklumat mengenai empat buah bandar besar iaitu Johor Bahru, Kota
Bharu, Kuala Lumpur dan Pulau Pinang menunjukkan bahawa pada tahun 1984 kumpulan
berpendapatan rendah di empat buah bandar tersebut telah mendapat
kemudahan-kemudahan awam. Kira-kira 82 peratus daripada isirumah telah mendapat
bekalan elektrik sama ada dari LLN atau janakuasa swasta, dan kira-kira 55
peratus isirumah dilaporkan mendapat bekalan air paip terus ke rumah
masing-masing atau telah disediakan paip-paip air awam. Walau bagaimanapun, dari
segi kemudahan pembentungan, hanya 21 peratus sahaja daripada isirumah mempunyai
kemudahan tandas tarik.
1 Penduduk di Kampung-kampung Baru telah mendapat
faedah daripada pelaksanaan program dan projek yang bertujuan untuk meningkatkan
mutu kehidupan mereka. Penyediaan infrastruktur fizikal dan sosial seperti
bekalan elektrik dan air, jalan-jalan, sekolah, pusat-pusat kesihatan, kemudahan
rekreasi dan dewan orang ramai telah diperluaskan dalam tempoh 1981-85. Pada
tahun 1983, kira-kira 93 peratus daripada penduduk Kampung-kampung Baru telah
dibekalkan dengan elektrik sementara 87 peratus daripada mereka telah dibekalkan
dengan air paip. Kira-kira 77 peratus daripada Kampung-kampung Baru sudah
mempunyai dewan-dewan orang ramai manakala 92 peratus daripadanya mempunyai
sekolah rendah.
2 Orang Asli juga telah mendapat faedah daripada
perkhidmatan-perkhidmatan asas yang disediakan. Dalam tempoh 1981-85, sebanyak
330 buah rumah, tiga blok rumah pangsa yang mengandungi 57 unit kediaman, sebuah
sekolah, empat buah dewan makan, lima buah asrama sekolah dan lima buah klinik
telah didirikan. Kira-kira 600 buah rumah telah dibekalkan dengan air bersih
sementara 640 buah rumah telah dibekalkan dengan elektrik.
3 RRJP yang
telah dirangka pada awal tahun tujuh Prospek, 1986-90 puluhan telah menetapkan
matlamat bahawa kadar kemiskinan di Semenanjung Malaysia akan dikurangkan kepada
16.7 peratus menjelang tahun 1990. Pada tahun 1984, maklumat yang ada
menunjukkan bahawa kadar kemiskinan adalah kira-kira 18 peratus. Sungguhpun
sukar untuk membuat anggaran yang tepat mengenai paras kemiskinan menjelang
tahun 1990, pada umumnya matlamat RRJP untuk mengurangkan kadar kemiskinan ke
paras 17 peratus menjelang tahun 1990 boleh dicapai.
1 Pengurangan kadar
kemiskinan yang dijangkakan menjelang tahun 1990 adalah berikutan daripada
pengeluaran dan daya pengeluaran yang bertambah dan dengan itu pendapatan juga
meningkat berikutan daripada pelaksanaan strategi-strategi baru untuk membasmi
kemiskinan iaitu perkebunan berkelompok dan pembandaran kawasan luar bandar
serta penambahan peluang-peluang pekerjaan. Di bawah sistem perkebunan koperatif
atau berkelompok, kebun-kebun kecil yang tidak ekonomi akan disatukan dan diurus
secara estet bagi mendapatkan faedah ekonomi bidangan. Dalam tempoh 1986-90,
beberapa projek perkebunan berkelompok akan dilaksanakan. Lembaga Pemulihan dan
Penyatuan Tanah Persekutuan (FELCRA) akan memajukan seluas 110,000 hektar tanah
bukan padi yang terbiar di bawah program pembangunan di kawasan sedia ada,
manakala seluas 51,000 hektar tanah padi yang terbiar juga akan dimajukan secara
berkelompok dengan tanaman padi, koko, kelapa dan tanaman-tanaman lain oleh
Kementerian Pertanian. Kira-kira 43,500 hektar akan dimajukan oleh RISDA sebagai
miniestet. Projek-projek perkebunan berkelompok yang lain termasuk penanaman
koko oleh Lembaga Kemajuan Terengganu Tengah (KETENGAH), penanaman tembakau oleh
Lembaga Tembakau Negara (LTN) dan berbagai tanaman lain oleh Lembaga Pertubuhan
Peladang (LPP). Dalam tempoh tersebut, pengeluaran tanaman-tanaman berkenaan
dijangka bertambah dan ini akan meningkatkan lagi pendapatan
petani-petani.
2 Tumpuan akan terus diberi terhadap strategi pembandaran
kawasan luar bandar. Kampung-kampung yang berselerak akan dikumpul untuk
dijadikan penempatan-penempatan yang lebih teratur supaya membolehkan penyediaan
kemudahan dan perkhidmatan yang lebih baik dan dengan itu akan meningkatkan lagi
taraf hidup isirumah di luar bandar. Dalam tempoh 1986-90 misalnya, Lembaga
Kemajuan Pembangunan Wilayah Kedah (KEDA) akan menaikkan taraf lima buah bandar
dan menubuhkan tujuh buah pusat pertumbuhan luar bandar yang akan membantu
menggalakkan kegiatan-kegiatan bandar supaya dapat menyediakan peluang-peluang
pekerjaan bukan pertanian kepada isirumah berpendapatan rendah di kawasan luar
bandar.
1 Selain daripada strategi-strategi perkebunan berkelompok dan
pembandaran kawasan luar bandar, Kerajaan juga akan terus menempatkan isirumah
yang tidak mempunyai tanah atau yang mempunyai kebun-kebun kecil yang tidak
ekonomi di rancangan-rancangan pembangunan tanah. Seluas 175,500 hektar tanah
baru akan dibuka oleh Lembaga Kemajuan Tanah Persekutuan (FELDA) dan 101,200
hektar lagi oleh agensi-agensi Kerajaan negeri dan lembaga-lembaga kemajuan
wilayah. Sejumlah 38,700 keluarga dijangka mendapat faedah daripada program
tersebut.
2 Kerajaan juga akan terus melaksanakan program-program bagi
meningkatkan mutu kehidupan rakyat terutama isirumah berpendapatan rendah.
Kerajaan, seberapa yang boleh, akan menyedia dan memastikan bahawa perkhidmatan
dan kemudahan yang disediakan dapat memenuhi keperluan asas rakyat terutamanya
penduduk di kawasan-kawasan yang terpencil dan jauh di pendalaman bagi tujuan
mempertingkat dan memperbaiki taraf hidup mereka. Strategi pengumpulan semula
kampung-kampung yang berselerak untuk dijadikan penempatan yang teratur akan
terus dilaksanakan untuk memudahkan penyediaan perkhidmatan dan kemudahan
tersebut. Kemudahan pelajaran akan terus diperluaskan dengan menyediakan lebih
banyak lagi sekolah-sekolah rendah dan menengah. Berikutan dengan ini, bilangan
bilik darjah di sekolah-sekolah rendah akan ditambah kepada 55,200 unit dan
sekolah menengah kepada 25,500 unit menjelang tahun 1990. Sebanyak 76 buah lagi
pusat kesihatan luar bandar dan pusat kesihatan kecil serta 322 buah klinik desa
akan didirikan bagi tujuan mempertingkat dan memperluaskan perkhidmatan
kesihatan. Kadar-kadar kematian dijangka terus berkurang menjelang tahun 1990.
Kerajaan juga akan terus menyediakan lebih banyak kemudahan perumahan
terutamanya kepada isirumah berpendapatan rendah. Dalam tempoh 1986-90, sebanyak
45,800 buah rumah awam kos rendah akan dibina. Sementara itu, program perumahan
kos rendah oleh sektor swasta akan diperluaskan untuk memberi faedah kepada
isirumah berpendapatan rendah. Liputan bekalan air dan elektrik akan
diperluaskan lagi ke kawasan-kawasan luar bandar. Liputan kawasan luar bandar
yang dibekalkan dengan air bersih dan air paip akan bertambah daripada 58
peratus pada tahun 1985 kepada 73 peratus pada tahun 1990 manakala bekalan
elektrik pula akan bertambah daripada 68 peratus kepada 77 peratus dalam tempoh
yang sama.
|
|
|
